Rodzaje uderzeń tenisowych

Uderzenia bekhendowe

• PRZEBICIE BEKHENDOWE – jest to najwolniejsze z zagrań bekhendowych. Wykonujemy je na lekko ugiętych nogach, z prawą wysuniętą do przodu. Dłoń ustawia rakietę pod kątem lekko rozwartym w stosunku do powierzchni stołu. Przemieszczając ciężar ciała z nogi lewej na prawą, przy cały czas ugiętych kolanach, staraj się uderzyć piłkę w momencie, gdy znajduje się najwyżej po odbiciu na twojej stronie stołu. Nadgarstek ręki zagrywającej musi być nieruchomy; przedramię zaś powinno nadać tempo i rotację dolną odbijanej piłce. Przebicie piłki bekhendem jest najczęściej odpowiedzią na takie samo zagranie przeciwnika. Stosuje się je też przy odbiorze serwisu. Dzięki możliwości precyzyjnego odegrania piłeczki to zagranie może być doskonałym przygotowaniem do ataku.
  
  
• PÓŁWOLEJ BEKHENDOWY – to uderzenie wykonuje sie w takim samym ustawieniu nóg, jak przy przebiciu bekhendowym. Rakieta w fazie zamachu powinna być ustawiona pod kątem zbliżonym do prostego względem płaszczyzny stołu; w momencie kontaktu z piłką należy zmieniać go nieznacznie na ostry, ,,nakrywając” piłeczę, co zapewnia kontrolę uderzenia. Nieznaczny ruch nadgarstkiem musi być związany z równoczesnym ruchem ku przodowi ramienia i przedramienia , aż do ich niemal całkowitego wyprostowania. Półwolej bekhendowy w grze jest zwykle odpowiedzią na zagranie przeciwnika nadające piłce lekką rotację postępującą /topspinową/.
  
  
• PODCIĘCIE BEKHENDOWE – zagraniem najbardziej zbliżonym do przebicia bekhendowego jest jego defensywna wersja-podcięcie. Piłkę zagraną ofensywnie przez przeciwnika /np. topspinowo/ odgrywamy stojąc w odległości około 1-2 m od stołu w szerokim rozkroku, z prawą nogą wysuniętą do przodu. Tuż przed zagraniem piłki wykonujemy ruch ciałem ku przodowi, przenosząc środek ciężkości na prawą nogę. Równocześnie ręką z rakietką wykonujemy długi ruch w kierunku piłki, rakietka powinna być ustawiona pod kątem rozwartym, zbliżonym do 180 stopni /w zależności od siły rotacji zagranej piłki/. To zagranie należy wykonać na mocno ugiętych nogach. Podcięcie bekhendowe stosowane jest zwłaszcza przez zawodników preferujących defensywny styl gry. Precyzja zagrania zależy w dużej mierze od odpowiedniego odczytu rotacji piłki zagranej przez przeciwnika.
  
  
• TOPSPIN BEKHENDOWY – wykonuje się gwałtownym ruchem przedramienia i nadgarstka. Zawodnicy praworęczni układają prawe ramię do przodu, jednocześnie lekko je opuszczając /pochylenie tułowia/. Przedramię i ramię tworzą średnio kąt 120 stopni. Rakietka jest zamknięta, jej górna krawędź skierowana jest ku dołu, nogi ugiente w stawach kolanowych. W trakcie ruchu rakieta podnosi się ku przodowi przez uniesienie ramienia , które przesuwa łokieć do przodu. Następnie włącza się nadgarstek, który pociągany jest przez przedramię. Rakieta uderza piłeczkę górną częścią. Ruch jest wykonywany głównie w lini prostej , a nie w łuku koła. W zasadzie piłka uderzona jest na szczycie swojego odbicia, ale podobnie jak przy wykonywaniu topspina forhendowego, piłka jest coraz częściej zagrywana w fazie wznoszącej. Na końcu ruchu ramię jest praktycznie napięte, rakieta kończy swoją drogę przed głową i na jej wysokości. Należy zwrócić uwagę, aby na początku ruchu rakieta była dobrze usytułowana za łokciem, a w momencie kontaktu rakietki z piłką /na wysokości łokcia, 20-40 cm od ciała/ odbywał się z maksymalną prędkością. Kość ramienna funkcjonuje jako oś obrotu ruchu, nadgarstek zaś zabezpiecza koniec ruchu. W fazie zamachu nadgarstek jest silnie zgięty do tyłu, aby powiększyć /przedłużyć/ fazę zamachu rakietki. Lekka rotacja tułowia towarzyszy ruchowi ciała, które unosi się do góry. Ciężar ciała jest przenoszony na przednią stopę.

• PRZEBICIE FORHENDOWE – najłatwiejszym zagraniem forhendowym jest przebicie. Podobnie jak przy półwoleju piłeczkę zagrywamy znad powierzchni stołu. Jest to jedno z dwóch /obok tzw. flipa forhendowego/ zagrań, które wykonuje się nieznacznie wysuwając prawą nogę do przodu w kierunku lotu piłki. Przechodząc z pozycji wyjściowej w ustawienie z wysuniętą prawą nogą, nieco odwiedź rękę z rakietką. Kąt nachylenia rakietki w stosunku do powierzchni stołu będzie rozwarty. Ruchowi ciała ku piłce towarzyszy równomierne przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę. Ruch ręki aż do prawie całkowitego jej wyprostowania uzupełnia wykonanie zadania.
  
  
• PÓŁWOLEJ FORHENDOWY – w pozycji wyjściowej nieco wysuń lewą nogę do przodu /gracz leworęczny prawą/, prawą zaś lekko skręć, ustawiając bokiem do krawędzi końcowej stołu. Równocześnie ręką z rakietką z pozycji neutralnej odwiedź do tyłu. Przenoszenie środka ciężkości ciała z nogi prawej na lewą towarzyszy równoległe przemieszczenie ręki w kierunku piłki. Rakietka, trzymana w fazie zamachu pod kątem zbliżonym do prostego względem powierzchni stołu, w momencie kontaktu z piłką winna go nieznacznie zmniejszyć, ,,przykrywając” odbijaną piłeczkę. Ruch ręki grającej powinien kreślić tor odpowiadający linii prostej, równoległej do płaszczyzny stołu. Łokieć cały czas powinien znajdować się na wysokości rakietki. Półwolej forhendowy, podobnie jak bekhendowy może być dobrą odpowiedzią na takie samo zagranie przeciwnika bądź jego podanie serwisowe, któremu nadał rotację postępującą.
  
  
• PODCIĘCIE FORHENDOWE – to trudne zagranie, stosowane w grze defensywnej, wykonuje się stojąc w wykroku, z lewą nogą wysuniętą do przodu, a prawą odwiedzioną. Stojąc w drugiej, a nawet trzeciej strefie gry /2-3 m od stołu/, odgrywamy piłkę rakietką, której kąt nachylenia zależy od rodzaju i wielkości rotacji piłki już zagranej. To uderzenie, z założenia obronne, wykonujemy po opadnięciu piłki poniżej powierzchni stołu. Ręka z rakietką opuszczona do poziomu bioder lub nawet kolana wykonuje długi ruch, którego tor winien odpowiadać kątowi nachylenia rakietki względem powierzchni stołu. Kąt nachylenia rakietki może zmieniać się zarówno na skutek rodzaju rotacji piłki już zagranej, jak i inwencji odgrywającego, który chce utrudnić grę przeciwnikowi /np.obrona bezrotacyjna zamiast piłką podciętą/. Stosowanie przez defensora okładzin specjalnych /np.długimi czopami/ można dodatkowo utrudnić grę przeciwnikowi. Niewielka zmiana kąta nachylenia rakietki potrafi znacznie zmienić rodzaje rotacji.
  
  
• FLIP FORHENDOWY – wykonanie flipa z forhendu podobne jest do przebicia forhendowego. Różnica polega na sposobie uderzenia piłki: otwartą rakietką uderzamy tzw.krótką piłkę, nadając jej przyspieszenie energicznym ruchem przedramienia i nadgarstka. Flipowanie jest zagraniem stosowanym zwłaszcza przez technicznie zawansowanych zawodników. To jeden ze sposobów otwarcia gry i przejęcia inicjatywy w rozgrywaniu piłki.
  
  
• TOPSPIN FORHENDOWY – jest to uderzenie podstawowe niemal w każdym systemie gry, gdyż pomoc wnoszona przez ciało jest mniej ograniczona ze strony forhendowej niż bekhendowej. Dobre wykonanie topspina zależy przede wszystkim od dobrego ustawienia się i dobrego ułożenia ciała /w szczególności tułowia/ w porównaniu z torem lotu piłki. Zawodnik bierze zamach skręcając ramię i biodro w prawo / dla praworęcznych/ i pochylając lekko ciało bocznie i na dół, przenosząc ciężar ciała na prawą nogę. W końcowej fazie przygotowawczej tułów zawodnika wykonuje obrót w prawo w porównaniu z nogami. Lewe ramię wysunięte jest do przodu, rakietka w pozycji zamkniętej, a jej krawędź górna skierowana jest do dołu. Ruch zaczyna się poprzez zsynchronizowany obrót biodra w lewo. Tułów prostuje się, unosząc się. Rakietka przesuwa się z tyłu do przodu i z dołu do góry. Przedramię jest zgięte podczas trwania całego ruchu. Ruch przedramienia jest stopniowo przyspieszony, aby otworzyć szybkość maksymalną rakietki w momencie kontaktu z piłką. Skręt tułowia pozwala na równoczesną rotację ramion i miednicy, zachowując solidny punkt podparcia nóg na podłożu. Skręt ten jest niezbędny, aby zapewnić przyspieszenie ramienia. Ramię prowadzone jest przez ruch tułowia. Jakość topspina zależy od prawidłowej pozycji rakietki i przede wszystkim przyspieszenia rakietki tuż przed odbiciem piłki, która jest najczęściej zagrywana na szczycie swojego odbicia od stołu. Lecz w praktyce zależy to od sytuacji w grze i od typu topspina. Rakietka odbija piłkę w swojej części górnej /najdalej oddalonej od uchwytu rakietki/, co pozwala zwiększyć szybkość piłki. Ruch kończy się powyżej głowy i przed nią. Ciężar ciała jest przenoszony na lewą nogę, tułów jest ustawiony bardziej równolegle w porównaniu z siatką.